θωθσσω

θωθσσω, rufen, schreien, zurufen; ὁρμωμένῳ μοι τόνδ' ἐϑώϋξας λόγον Aesch. Prom. 393; ἀγγελίας 1043; auch von den Mücken, summen, λεπταῖς ὑπαὶ κώνωπος ἐξηγειρόμην ῥιπαῖσι ϑωΰσσοντος Ag. 867; φϑέγμα δ' ἐξαίφνης τινὸς ϑώϋξεν αὐτόν Soph. O. C. 1620; παίσας κάρα 'ϑώϋξεν, schrie er auf, Ai. 301; ϑωΰσσων κυναγέτας Eur. Bacch. 869; κυσὶ ϑωΰξαι Hipp. 919, den Hunden zurufen.