προς-δοκάω

προς-δοκάω, ion. -δοκέω (simpl. δοκεύω), erwarten, vermuthen, fürchten und hoffen; τοιοῠδε μόχϑου τέρμα μή τι προςδόκα, Aesch. Prom. 1028; gew. mit dem inf. fut., εἰ προςδοκᾷς ἐμοῠ τι πευσεῖσϑαι πάρα Prom. 990, καὶ προςδοκᾶν χρὴ δεσπόσειν Ζηνός τινα, 932; auch προςδόκα μολεῖν, Ag. 661; καὶ τί προςδοκῶ νέον, Soph. Phil. 773; μῶν τὴν ϑανοῠσαν ὠφελεῖν τι προςδοκᾷς, Eur. Alc. 1094, öfter; Her. 7, 156; ἆρ' οὐ προςδοκῶμεν εἶναί τινα ἄλλην τἑχνην, Plat. Soph. 234 c; σωτῆρας, Theaet. 170 b; auch pass., τὸ προςδοκώμενον ὑπὸ τῶν πολλῶν, Legg. XII, 966 e; Isocr. 4, 106; Sp., wie Pol. u. Plut., τὸ μέλλον πόῤῥωϑεν Them. 3.