συν-ήθεια

συν-ήθεια, ἡ, das Zusammenwohnen, -leben; Ael. H. A. 16, 36; geselliger Umgang, διαφέρουσιν ἐν ταῖς πρὸς ἀλλήλους συνηϑείαις, Isocr. 1, 1; πρὸς Ἱππόνικον, ib. 2; von Liebesgemeinschaft, Xen. Cyr. 6, 1, 31; τῶν φίλων, Aesch. 2, 152; – Angewöhnung, Gewohnheit (= ἔϑος, S. Emp. pyrrh. 1, 146), H. h. Herc. 485; συνηϑείας δέοιτ' ἄν, εἰ μέλλοι τὰ ἄνω ὄψεσϑαι, Plat. Rep. VII, 516 a; κατὰ συνήϑειαν τοῦ προτέρου βίου, X, 620 a; ὑπὸ συνηϑείας, aus Gewohnheit, Theaet. 157 b; ἐκ συνηϑείας ῥημάτων τε καὶ ὀνομάτων, nach dem Sprachgebrauche, 168 b (so bes. oft Schol. ἐν τῇ συνηϑείᾳ, z. B. zu Ar. Nubb. 243; so auch πολλαί εἰσι συνήϑειαι, S. Emp. adv. gramm. 228); τῶν ἀδικημάτων, Dem. 19, 3; πρός τινα, Pol. 1, 43, 4 u. A.; Uebung, πολλῆς δεῖται ἐμπειρίας καὶ συνηϑείας, Pol. 1, 42, 7. – Im plur. auch = καταμήνια, Arist. H. A. 6, 21.