συμ-μίσγω

συμ-μίσγω, = συμμίγνυμι, bei Hom., Theogn. u. Hes. die gew. Form des praes.; οὐδ' ὅγε Πηνειῷ συμμίσγεται, Il. 2, 753; οὐ συμμίσγεσϑαι τοὺς παῖδας τοῖσι παισί. Her. 4, 138, ὀμβρίου ὕδατος συμμισγομένου αὐτοῖσι, 2, 25, intrans., verkehren, οὐ συνέμισγον οὗτοι βασιλέϊ, 40. bes. zum Gespräch zusammenkommen, 1, 123; u. vom feindlichen Zusammentreffen, συμμίσγοιμεν ἂν ἐς μάχην ὑμῖν, 4, 127; συμμισγόντων τῇ ναυμαχίᾳ, 1, 166; vgl. 6, 14; ἐξ ἀμφοῖν τούτοιν ἕν τι ξυμμισγόμενον, Plat. Phil. 23 c; Sp., wie Pol. 10, 149, 6; ϑαλάττῃ, vom Schiffer, Callim. 48 (VII, 272); Thuc. 7, 6. 26; ἀλλήλοις, Plat. Legg. III, 678 c.