προς-εῖπον

προς-εῖπον (s. εἶπον) u. προςεῖπα, Eur. Cycl. 101, προςείπατε, Med. 895, u. öfter, – anreden, τινά; Hom. oft, der wie Hes. immer die epische Form προςέειπον braucht, nur Il. 22, 329 auch die dor. Form ποτιείποι; auch = begrüßen, ἀλλήλας προςέειπον, Hes. Th. 749; Pind. I. 1, 56; ϑεοὺς προςειπεῖν εὖ παρασκευάζομαι, Aesch. Ag. 344, vgl. 785; auch mit dem Namen belegen, benennen, τί νιν προςείπω; Ch. 991; τοῠτο γάρ σ' ἔχω μόνον προςειπεῖν, Soph. O. R. 1072; Eur. oft, z. B. προςειπεῖν σὸν ὄνομ' ἔξεστί μοι, Hec. 435; προςειποῠσ' ὕστατον πρόςφϑεγμα, Heracl. 573; προςειπεῖν τινα ἔπος τι, Ar. Pax 526; τὴν ἡδονὴν οὐδεὶς ἄν ποτε προςείποι ψευδῆ, Plat. Phil. 38 a, u. öfter; auch πολλὰς ἐπιστήμας ἑνὶ λόγῳ, Theaet. 148 d; τινά, anreden, Is. 1, 31; ὀνόματι ϑυγατέρας, Dem. 59, 18. – Vgl. auch προςερῶ, προςείρηκα..